ตอนเด็กๆ เราคงเคยได้ยินมาว่า “ตั้งใจเรียนเก่งๆ โตไปจะได้มีงานดีๆ ที่มั่นคงทำ” ผมก็เคยได้ยินมาเหมือนกัน และก็เชื่อด้วย เพราะเราคือเด็กไม่รู้อะไรก็ต้องเชื่อผู้ใหญ่สิ แถมไม่ใช่ผู้ใหญ่แค่คนเดียวด้วย ทุกๆคนเล่นพูดกรอกหู ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน จะไม่เชื่อได้ยังไง แต่พอโตขึ้นมา ได้เจอกับหลายสิ่งหลายอย่าง ได้เจอกับคนหลายๆคน ทำให้ความเชื่อของเราเริ่มเปลี่ยนไป ได้เจอกับคนที่มีอาชีพที่ดูเหมือนจะมั่นคง แต่จริงๆแล้ว มีหนี้เยอะแยะ มีเงินใช้แค่เดือนชนเดือน ได้เจอกับคนที่มีอาชีพที่ดูเหมือนจะไม่มั่นคงเลย แต่ไม่มีหนี้ แถมมีเวลาเหลือเฟือ ยิ่งได้รู้ว่าจริงๆแล้วสิ่งที่เราคิดว่ามันมั่นคงมันช่างเปราะบางหรือเกิน…

หลายคนคงเคยไปงานสัมมนาเกี่ยวกับการพัฒนาตนเอง หรือ เพิ่งอ่านหนังสือแนวพัฒนาตนเองมาแล้วรู้สึกมีไฟ ได้แรงบันดาลใจ จนถึงกับต้องชูกำปั้นขึ้นมาแล้วบอกกับตัวเองว่า “เราจะมีชีวิตที่ดีขึ้น ลากันทีกับชีวิตแบบเดิม”

“ถ้ารู้อย่างงี้….” แค่ขึ้นต้นประโยคมาแบบนี้ก็ทำให้เราทุกคนนึกที่เรื่องที่เราคิดว่าจะทำแต่ไม่ได้ทำกันแล้วใช่มั้ยล่ะครับ ส่วนจุดๆๆ ที่ต่อจากนี้ก็เป็นเรื่องของแต่ละคน แต่สิ่งที่เราเป็นเหมือนกันทุกคนคือ เราเสียดายที่ไม่ได้ทำอะไรบางอย่างไป แล้วมานึกเสียดายทีหลัง